Na samym początku albumu zapoznamy się z tematem głównym. Pope Joan (Main Theme) zaczyna się spokojnie i delikatnie, by później przejść w bardziej intensywny muzyczny dramatyzm. Usłyszymy w nim to, co będzie przeważało na całym soundtracku. Sekcja smyczkowa na pierwszym planie, wspomagana przez flety i fortepian, pojawi się także chór. Przypomina mi to trochę podobne stylistyczne kompozycje Johna Williamsa albo nie tak dawny Angel Philippe’a Rombi’ego, z tym że tematy z prac tych dwóch panów były jednak chyba nieco bardziej „chwytliwe”. Temat główny powróci w dalszej części albumu nie raz, ale najczęściej w zupełnie różnych aranżacjach. W Dorstadt i Pope Sergious brzmi bardziej swobodnie, z nadającymi mu lekkości i dynamizmu smyczkami, zaś w Like a Mustard Seed in the Garden rozpisany na gitarę, smyczki i flet zyskuje romantyczny charakter. Jeszcze inaczej, wzniośle, zabrzmi na moment w Papa Populi poprzedzony motywem na smyczki i flet przynoszącym mi skojarzenia z zimmerowską The Thin Red Line.
Skoro Die Päpstin opowiada historię powiązaną z kościołem, nie mogło w muzyce zabraknąć elementów religijnych czy liturgicznych. Już w Anno Domini 887 usłyszymy męskie chóry śpiewające mszalną pieśń po łacinie, podobne zakończą też bardzo dobry, dramatyczny Johannes Anglicus. Świetne są mieszane partie chóralne w początku Sacred Gates, acz ich charakter w tym utworze nie tyle będzie chrześcijański, co bardziej ogólnie sakralny, taki natchniony.
Oprócz subtelnego romantyzmu, dramatyzmu czy akcentów religijnych Barsotti oferuje słuchaczowi to, czego można oczekiwać od historycznego eposu. Są więc potężne, epickie kulminacje orkiestry i chóru, po raz pierwszy chyba w Ingelheim, potem jeszcze na przykład w Ink for Shame. Robi to wrażenie, ale jest bardzo krótkie. Zdecydowanie dłużej będziemy mogli nacieszyć się potężnym chóralno-orkiestrowym brzmieniem w patetycznym Coronation i przede wszystkim w jednym ze zdecydowanie najlepszych fragmentów albumu, czyli Pilgrimage to Rome, stanowiącym wyborny, choć w sumie typowy kawałek muzyki „historical epic”.
Jest jeszcze jeden utwór, który wyróżnia się na płycie i która bardzo mi się spodobał, a zdecydowanie odróżnia się od innych. To Carnival – jedyny stylizowany na muzykę źródeł, choć bardziej od średniowiecznych przygrywek przypomina jakiś renesansowy taniec. W każdym razie wygrywające skoczną melodię folkowe fleciki i perkusjonalia wspomagane przez instrumenty dęte są niezwykle przyjemne dla ucha.
Die Päpstin stanowi niewątpliwe jedno z najbardziej pozytywnych zaskoczeń tego roku i dzieło godne uwagi, ale… Niemal zawsze jest jakieś „ale”. W wypadku muzyki Barsottiego problemem jest to, że w moim odczuciu kompozytor nie wykracza swoją partyturą poza utarte ścieżki gatunku. Podąża nimi równo i z gracją, jednak nie szuka nowych dróg ani nie odciska wyraźnych śladów. Mówiąc wprost: Pope Joan odbieram jako bardzo dobrą, ale jednak bardziej rzemieślniczą, jak artystyczną robotę. Brakuje mi tu czegoś ponadto, czegoś co sprawiłoby, że o tej ścieżce pamiętalibyśmy przez lata. Oczywiście nie jest to znowuż aż takim wielkim problemem i nie powinno Was, Drodzy Czytelnicy, zniechęcić do sięgnięcia po ten soundtrack. Zbyt równa i zbyt fachowo napisana to partytura, by przejść wobec niej obojętnie. Ponad godzina klasowej, napisanej z wyczuciem orkiestrowej muzyki to przecież w ostatnich latach nie trafiała się zbyt często. Bardzo, bardzo mocna „czwórka”.
PS: Wszystkim, którym spodoba się muzyka Marcela Barsottiego, polecam poszperać w poszukiwaniu jego starszych prac, a zwłaszcza równie dobrej, choć bardziej kameralnej muzyki do dramatu Grüne Wüste.
