Pierwsze, co rzuca się w oczy po seansie Uniwersytetu potwornego to właściwie brak nawiązań do oryginalnej ścieżki z Monsters, Inc. Oczywiście uważny słuchacz kilka aluzji tematycznych wyłapie, czy to w filmie (cytat z Enter the Heroes w prologu, nieobecny na płycie), czy na albumie (przemykający raz czy dwa razy motyw Randalla). Poza tymi jednak detalami ścieżka Newmana to zupełnie nowe muzyczne otwarcie. Energetyczny jazz – sygnatura kompozytora z jego wczesnych prac dla Pixara, stanowiący o unikalności poprzedniej ilustracji, tym razem jest niemalże nieobecny. Owszem, wśród stylistycznego bogactwa przewijają się klimaty i jazzowe, i popowe, i nawet rockowe, ale wszystko to jest raczej ozdobnikiem – w Monsters University króluje orkiestra i trzeba przyznać, że ta stylistyczna wolta wychodzi prequelowi na dobre.
Wśród symfonicznych inspiracji słychać doborowe towarzystwo. Jest tu Sousa (Main Title), jest Czajkowski (Dean Hardscrabble), Strawiński (Field Trip), Leonard Bernstein (The Library), Bruckner… Nowy film Pixara korzysta z formuły „college movie”, co w dość naturalny sposób skłoniło Newmana, by tematem przewodnim ścieżki uczynić dowcipny marsz… a w zasadzie dwa – i trzeba przyznać, że w swojej roli sprawdzają się one naprawdę wybornie. W kontekście przyjętej konwencji nie jest to oczywiście nic szczególnie kreatywnego, kompozytor dość otwarcie flirtuje z dorobkiem gatunku, ale melodie i aranżacje sa na tyle udane, że sprawnie ukierunkowują narrację i dodają jej charyzmy. Przykładem niech będzie Rise and Shine – typowy utwór pod montażową sekwencję treningu, który w efektowny sposób ugruntowuje marszowy element warstwy tematycznej.
Tematyka stanowi w ogóle mocną stronę Monsters University. Większych bądź mniejszych motywów jest tu naprawdę sporo, co wśród pixarowskich ścieżek Newmana stawia prequel tuż za A Bugs’ Life – najlepszą dotąd pracą animowaną Amerykanina. Do kompozycji z 1998 roku nawiązuję nieprzypadkowo, gdyż nowy temat przyjaźni, jaki Newman napisał dla Mike’a i Sully’ego, utrzymany jest w konwencji urokliwie kojącej, lirycznej americany, której tak dawno nie słyszeliśmy w soundtrackach Pixara, a która stanowiła o jakości Dawno temu w trawie. Te ciepłe, sentymentalne tony, obecne w utworach Field Trip oraz Goodbyes, pokazują doskonale, dlaczego styl arysty z L.A. tak dobrze zawsze współgrał z emocjonalnymi opowieściami Pixara. Cały zresztą Uniwersytet potworny podszyty jest staroświecką melancholią, sięgającą rzewnej liryki spod szyldu Złotej Ery Hollywoodu, przez co odnieść można wrażenie, że przegląda się kronikę pełną ciepłych wspomnień z czasów młodości. Może jest to jakiś sposób na uporanie się z chronologicznymi pułapkami prequela?
Summa summarum, jak na soundtrackowego pół-emeryta, Newman poradził sobie z Uniwersytetem potwornym więcej niż dobrze. Wigorem i radością z komponowania z pewnością prześciga wciąż wielu swoich potencjalnych następców; brawura ta dodaje też mocno konserwatywnej ilustracji barwności i pazura. Można tęsknić za jazzowym zacięciem poprzedniej części, niemniej sądzę, że przygotowana przez Newmana alternatywa w przyjętej przez film konwencji sprawdza się co najmniej równie efektywnie. Z racji pewnych stałych słabostek stylu Randy’ego końcowa nota być może tego nie odzwierciedla, ale w mojej ocenie od czasów Odlotu Pixar po raz pierwszy dorobił się muzyki o tak sympatycznym charakterze i charyzmie.
