Pochodzący z 1977 r. obraz Hausu (znany pod anglojęzycznym tytułem House a u nas oczywiście jako Dom) wyróżnia się nawet na tle przeróżnych dziwności jakie przez lata oferowała światu japońska kinematografia. Ponieważ poszczególni reżyserzy studia Toho konsekwentnie odmawiali zrealizowania scenariusza, wytwórnia zgodziła się w końcu powierzyć reżyserię filmu jego pomysłodawcy, autorowi eksperymentalnych krótkometrażówek i telewizyjnych reklam – Nobuhiko Obayashiemu. W efekcie otrzymaliśmy twór, który bawi się formą, bezczelnie miesza ze sobą różnorakie style i gatunki, przejaskrawia każdy możliwy detal a czasem w pełni świadomie i radośnie tapla się w kiczu. Historię przyjaciółek ze szkoły, które odwiedzają ciotkę głównej bohaterki w tytułowym, nawiedzonym jak się okaże, domu, Obayashi opowiedział w sposób tak oryginalny, zwariowany i odrealniony, że albo należy przerwać oglądanie po pierwszych 5 minutach, albo pokochać to dziwo z pełnym dobrodziejstwem inwentarza.
No właśnie. Gdyby House był pod jakimkolwiek względem normalnym filmem, musiałbym skrytykować reżysera za nadmierne korzystanie z muzyki. Czegoś takiego jak operowanie ciszą Obayashi najwyraźniej nie zamierzał stosować i jeśli tylko jakiś fragment muzyczny się kończy, zaraz wkracza następny. Czy mamy się bać, czy śmiać, czy jest akcja, czy są dialogi – muzyka jest wszechobecna. Przez pierwsze kilkanaście minut wydawało mi się to nieco drażniące, ale im bardziej wgłębiałem się w szalony świat Domu, tym bardziej uznawałem, że tak po prostu być musi i to nagromadzenie muzyki jak najbardziej wpisuje się w koncept przerysowywania każdego elementu do granic możliwości. W przypadku tego akurat filmu jest okazuje się zatem rozwiązaniem idealnym i dodatkowo budującym jego dziwaczną cudowność (tudzież cudowną dziwaczność).
Oprócz głównego tematu przewija się tu jeszcze kilka melodii, głównie o dość lekkim charakterze, a brzmienia oscylują wokół typowych dla muzyki rockowej lat 60. i 70., choć potrafią też przejść w kierunku bluesa czy boogie (czego autorzy nie omieszkają zaznaczyć w tytułach tracków), a nawet wpleść delikatne elementy jazzu czy funky. Mamy też dwie typowe dla lat 70. śpiewane w języku angielskim piosenki, całkiem zresztą udane. Ponieważ film w jakimś stopniu jest horrorem, to znajdziemy również utwory, której skupiają się na tym aspekcie. Już w Eat Eat nie ma wcześniejszej lekkości, ale głównie Oriental Melon Man i Eat Eat Eat można określić mianem muzyki mającej wprowadzać element grozy. Choć rockowe brzmienia zostają zachowane, nie znajdziemy tu melodyjności, a specyficzne syntezatorowe tło dodaje mrocznego nastroju. Te dwa kawałki momentami przypominają trochę ścieżki jakie na potrzeby kina grozy pisywał włoski zespół Goblin, aczkolwiek dęte drewniane i niektóre elementy perkusyjne w Oriental Melon Man dają znać, że jednak jest to dzieło Japończyków.
House zarówno jako ilustracja w obrazie Obayashiego, jak i przede wszystkim w wydaniu płytowym nie są typową muzyką filmową. Dlatego mimo wysokich ocen, będę bardzo ostrożny w polecaniu tego albumu. Płyta ta (wydana pierwotnie rzecz jasna na winylu, ale w XXIw. wznawiana na CD) znajdzie na pewno więcej uznania wśród fanów muzyki rockowej lat 70., niż wśród miłośników Williamsa, Goldsmitha, czy nawet Zimmera. Jeśli jednak nie ograniczacie się do jednej stylistyki i lubicie odkrywać rozmaite dziwności, to śmiało. Poszukujących odskoczni od typowości zachęcam w pierwszej kolejności do filmowego spotkania z Domem. Jeśli ten Wam się spodoba, to bez żadnych namów z mojej strony na pewno sami sięgniecie po soundtrack.
