„Bohater: Dawniej mieliśmy zwyczaj kanonizowania naszych bohaterów, obecnie ich trywializujemy. Oskar Wilde”
Od dawien dawna superbohaterowie kreskówek, byli symbolem amerykańskiej wolności i poszanowania prawa, a wielu ludziom dawali nadzieje na lepszy i doskonalszy świat. W momencie, gdy kino na dobre ujarzmiło efekty specjalne, filmowy ekran zaczęły zapełniać postacie przedziwnych komiksowych herosów. Produkcje tego typu odnosiły ogromny sukces komercyjny, jednak prawdziwa ich jakość była w większości przypadków znikoma. Do historii przeszła zaledwie garstka filmów. Wydaje się, iż to co nie pozwala zapomnieć o wielu tych ekranowych kiczach to przede wszystkim wartości muzyczne jakie owe obrazy ze sobą niosły.
Problemy z kompozytorem sprawiły, że producenci zdecydowali się zatrudnić niemal na ostatnią chwilę speca od robienia muzyki do filmów o podłożu komiksowym: Dannego Elfmana (Batman, Darkman, Spiderman). Elfman na wykonanie całej roboty miał niespełna dwa tygodnie (!) co z pewnością ograniczało jego możliwości w tworzeniu score’u.
W Hulk Out mamy dość dynamiczną i potężna orkiestracje wspomaganą wątkami elektronicznymi z doskonale brzmiącą sekcja smyczkowa oraz dętą plus na dodatek sekcja perkusyjna z rewelacyjnymi bębnami (przypominającymi Planet of The Apes). Pomimo swych niewątpliwych zalet, partytura Elfman posiada też kilka minusów. Przede wszystkim kompozytor mógł pokusić się o stworzenie dwóch ważnych motywów specjalnie dla postaci niezdarnego naukowca i dla tytułowego Hulka. Niestety Elfman jakby zupełnie zapomniał o tych bohaterach w miejsce przynależnej im muzyki wepchnął utwory akcji lub typowo ilustracyjne kompozycje. Nie wpływa to na słuchalność płyty i znacząco obniża oryginalność partytury.
Podsumowując zarówno film jak i muzyka stworzona została z dużym rozmachem. Albumowi z pewnością brakuje geniuszu, lecz mimo to jest to wciąż poprawna kompozycja napisana według sprawdzonych wzorców. Niestety tylko poprawna. Elfman stworzył rzemieślniczą papkę opartą na technicznych chwytach i ciekawych orkiestracjach, w której zupełnie brak psychologicznej głębi.
Film Anga Lee szybko spełzł z afiszów. Rzucony na talerz konsumenta został błyskawicznie pochłonięty, bez żadnej głębszej refleksji. Podobne miejsce zajęła również i muzyka, zbyt konwencjonalna by przetrwać. Jeszcze kilkanaście lat temu bohater komiksów stawał się autorytetem, a jego muzyczny temat rozbrzmiewał w naszych głowach długo po zakończeniu projekcji. Motywu z Hulka nikt nie nuci. Wydaję się więc, że czas kanonizacji minął bezpowrotnie, rozpoczęła się era trywializacji.
