Po niezbyt udanym przedsięwzięciu filmowym jakim było Śmierć Nadejdzie Jutro producenci mieli kolosalny dylemat, czy kontynuować coraz bardziej popadającą w beznadzieję serię, czy też „dać sobie siana”. Postanowiono jednak zaryzykować i wyłożyć pieniądze na następną część. Jednakże po drodze pojawiło się kilka problemów, których głównym sprawcą był aktor odgrywający dotychczas rolę Jamesa Bonda – Pierce Brosnan. Zażądał on bowiem gaży w wysokości ok 42 mln $ na co producenci rzecz jasna nie mogli się zgodzić. Po długich poszukiwaniach studio MGM ogłosiło, że idealnym kandydatem na zastąpienie Brosnana będzie brytyjski aktor – Daniel Craig. Jak każda zmiana w przypadku kreacji agenta 007 tak i ta wywołała wiele spekulacji, i wątpliwości. Obaw dostarczyło również oświadczenie jakoby film miał być prequelem wszystkich dotychczasowych z serii, a zarazem trzecią ekranizacją powieści Iana Fleminga, Casino Royale, poruszającej problematykę „początków kariery” Jamesa Bonda. Trzeba przyznać, że po dwóch poprzednich niezbyt udanych filmach, Casino Royale wnosi świeży powiew do serii poniekąd ratując ją przed upadkiem.
Płytę z soundtrackiem otwiera 7-minutowy symfoniczno-elektroniczny African Rundown. Z typową dla siebie finezją, niczym słoń w składzie porcelany, muzyk sieje spustoszenie dając poniekąd słuchaczom powody do obaw i refleksji nad formą i kształtem dalszej części ścieżki. Jak się później okazuje, muzyka akcji odgrywa w całości stosunkowo nikłą rolę, gdzie siłą dominującą jest stonowany underscore i liczne aranżacje tematyczne. Sama budowa „action-score” ulega drobnej zmianie podług poprzednich trzech partytur Brytyjczyka. Nie opiera jej bezpośrednio na tematyce, starając się generować linię melodyjną w nieco odmienny sposób. Ucieka się więc do eksperymentowania nad instrumentami perkusyjnymi (naturalnymi i samplowanymi) oraz dęciakami. Trzeba przyznać, że nawet nieźle mu to miejscami wychodzi, chociażby w końcowych fragmentach wspomnianego wyżej African Rundown. O wiele bardziej elastyczny pod tym względem zdaje się być Miami International – 12 minutowy blok muzyczny przechodzący powoli z ilustracyjnego, raczej mało absorbującego pląsu do całkiem interesującej, wspieranej gitarami elektrycznymi akcji. Na tym utworze hegemonia syntetycznych brzmień się niejako kończy. Dalsza część ścieżki, mimo że od czasu do czasu wspierana syntezatorami, stała będzie raczej pod znakiem czysto orkiestrowych łupanek. Finezją i pomysłowością action-score z pewnością nas nie porazi. Duetowi Arnold – Dodd zdarzało się tworzyć bardziej interesujące kawałki niźli przykładowe: Stairwell Fight, czy The Switch.
Pierwsze, co uderzyło we mnie po przesłuchaniu albumu, to brak na nim piosenki promującej You Know My Name autorstwa Chrisa Cornella. Zabieg ten świadczy o pewnym odstępstwie od tradycji bondowych soundtracków, gdzie tego typu utwory zawsze otwierały lub zamykały krążki. Choć piosenka Cornella nie poraża geniuszem (pozbywszy się tekstu otrzymujemy tylko orkiestrowo-rockowy pląs symulujący temat przewodni) plasuje się ona o klasę wyżej niźli kiczowaty, komercyjny twór Madonny z jubileuszowego odcinka serii. Pomijając już problematykę samej piosenki należałoby przyczepić się do samego materiału zawartego na płycie Sony. Mając na względzie charakter ścieżki, tak często i gęsto oddalającej się w rejony średnio pasjonujących ilustracji, pomysł wydania niemalże wypełnionego po brzegi materiałem albumu był nieco infantylny. Przyznam, że niejednokrotnie zmuszałem się wręcz do przebrnięcia przez ten blok muzyczny, bowiem jak zwykle w przypadku bondowych partytur Arnolda, nagrany w studio materiał nie poddany został żadnym zabiegom montażowym tylko najzwyczajniej w świecie, to co uznano za stosowne wrzucono na krążek.
Wnioski jakie nasuwają się po odbyciu 75-minutowej podróży wgłąb Casino Royale nie napawają zbytnim optymizmem. Miała być totalna rewolucja, tymczasem otrzymujemy mniej więcej ten sam produkt, tylko zapakowany nieco inaczej. Oczywiście na pewien sposób ścieżka ta rehabilituje nieudaną Śmierć Nadejdzie Jutro. Na pewno z kolei nie jest to powrót do chwil świetności Arnolda. Zatem największą satysfakcję obcowania z Casino Royale tak na dobrą sprawę odczują tylko fani serii. Cała reszta entuzjastów muzyki filmowej może spokojnie darować sobie tą pozycję przeznaczając pieniądze na bilet do kina, bo to bardziej się opłaci.
P.S. Kupując muzykę przez iTunes otrzymamy w prezencie 13 bonusowych utworów zamykających partyturę Davida Arnolda w obrębie „complete score”. Mimo, że te tracki nic nowego nie wnoszą do materiału podstawowego, trzeba przyznać, że jest to nie lada atrakcja dla miłośników twórczości Arnolda i z pewnością dobre rozwiązanie marketingowe. Fajnie byłoby, gdyby tego typu „prezenty” na stałe zadomowiły się w świadomości wydawców.
Inne recenzje z serii:
