Horner pisał już partyturę podobnego typu do filmu Krull z 1983, która jest kultową w pewnych kręgach, natomiast praca nad dwiema częściami Star Treka oraz Obcym.Decydujące starcie na pewno zwiększyła jego doświadczenie w obrębie muzycznych gatunków fantasy oraz science-fiction. Kompozytor, już tradycyjnie (jak na tamten okres) skorzystał z usług słynnej The London Symphony Orchestra, etnicznego instrumentarium oraz chłopięcego chóru The King’s College Choir, którego natchnione wykonania kreują podobnie magiczny efekt co w rok późniejszej Chwale. Do nakreślenia specyficznej atmosfery filmu, Horner sięgnął do całego arsenału etnicznych instrumentów drewnianych oraz perkusyjnych: fletni, fletni pana, celtyckiej harfy oraz instrumentu, który stał się pewnym „fetyszem” kompozytora. Mowa tu oczywiście o japońskim flecie bambusowym shakuhachi, „obsługiwanym” tu przez Kazu Matsui. Po raz pierwszy swoją obecność zaznacza w otwierającym Elora Danan, asystując chórowi i pierwszemu głównemu tematowi (małej Elory), lirycznemu i niezwykle ciepłemu w wyrazie. Jego emocjonalny „wybuch” na początku siódmej minuty tego utworu może konkurować z najbardziej pamiętnymi fragemntami Braveheart. Stanowi on również główną oś kompozycyjną dla Willow’s Journey Begins i jako, że ścieżki na tym albumie są dość długie (nawet 18 minut!), tworzy znamienity kontrapunkt dla agresywnej muzyki akcji i mrocznego underscore’u. Ten ostatni w Willow jest dość silnie dysonujący, z brutalnym wręcz użyciem znanych z muzyki Hornera elementów takich jak uderzenia o metal, ciężka perkusja i „mroźne” smyczki (muzyczna sygnatura stworów złej królowej Bavmordy, które tropią bohaterów wyruszających w podróż). Dla niektórych dość irytujące mogą być wybuchy wspomnianego shakuhachi wraz z instrumentami dętymi, techniki używanej w muzyce kompozytora do takich filmów jak choćby Maska Zorro i Wichry namiętności.
Muzyka z Willow to dzisiaj klasyk Jamesa Hornera i muzyki do kina fantasy. Co ważne, jest to kompozycja bardzo świeża i oryginalna, zważywszy na dzisiejszą kondycję muzyki Hornera, choć wielu obserwatorów, poniekąd słusznie, zarzuca mu skopiowanie wizytówki-tematu Willowa z III Symfonii Schumanna. Nie jest to muzyka łatwa w odbiorze po pierwszym przesłuchaniu. Ba! Długość i konsystencja ścieżek (szczególnie utworu 7) może zniechęcić skutecznie do przesłuchania całości. Sam powracałem do tego albumu wielokrotnie, jednak z każdym następnym przesłuchaniem muzyka ta odkrywała przede mną więcej swojego bogactwa orkiestracyjnego, pomysłów, drobnych „wtrąceń” i magii, której nie można jej odmówić. Piękne czy przebojowe tematy główne są na pewno najistotniejszą zaletą tej płyty, nie należy jednak zapominać o mniej tematycznych sekwencjach, w których czuć, że kompozytor korzysta z klasycznych mistrzów. Orkiestracjami zajmował się Greig McRitchie, współodpowiedzialny za takie soundtrackowe hity lat 80-ych jak Aliens, Glory i Conan barbarzyńca. W kategorii kina fantasy z partyturą tą mogą się tylko równać kompozycje Shore’a z Władcy pierścieni i Legenda Jerry Goldsmitha. Klasyk.
