Niestety, wygląda na to, że John Powell dostosował się do poziomu filmu, który miał zilustrować. Gdybym miał użyć porównania, powiedziałbym, że Amerykanin popełnił tu swojego „Nexta”, tak jak to było w przypadku kompozycji Marka Ishama z 2007 roku. Na przykładzie „Jumpera” doskonale widać za co krytykowana jest obecnie amerykańska muzyka filmowa do kina rozrywkowego. Partytura jest zdominowana przez funkową elektronikę, z marginalną asystą orkiestry, próbującej w bardzo niewielu momentach wywołać fantastyczny, inspirujący klimat, bo przecież teleportowanie się do dowolnego zakątku naszego globu musi być sprawą niezwykle fascynującą! I takie rzeczy muzyka winna odpowiednio skomentować. Szkoda, że producenci postawili tutaj wyraźnie na tak zwaną „muzykę młodzieżową”. Zewsząd atakowani jesteśmy elektronicznymi perkusjami, sound designem i tysiącem przenikających się nawzajem linii rytmicznych. Mimo tego całego natłoku środków, nie dane nam będzie znaleźć w „Jumperze” ambitnego podejścia i skomplikowanej aranżacji wielowarstwowej elektroniki znanej z „Bourne’ów”, a szczególnie ostatniej ich części. Nic nie wskazuje na to, by w muzykę włożono dużo przemyślenia czy 'zaprojektowania’. Mamy do czynienia z chaotycznym, pseudo-skomplikowanym brzmieniem, które do niczego nie prowadzi, jest po prostu puste i anonimowe. Takie, jakie często spotyka się w ostatnim czasie jako ilustrację do kina akcji.
Ponieważ elektroniczna sfera „Jumpera” jest raczej wtórna (również w kontekście kariery twórcy), liczyć można było, że przynajmniej strona orkiestrowa, którą tak interesująco wprowadza Powell do swych prac, kreując inspirującą jej fuzję ze sztucznym medium, obroni przynajmniej ten score. Jedynie w kilku momentach dane jest nam usłyszeć zadziorne orkiestracje, wskazujące na element przygody (w tym znaki firmowe Powella – kapitalnie fanfarujące, „nachodzące” na siebie, trąbki), których w pewien sposób staroświecki charakter świetnie korelował z nowoczesnością elektroniki we wspomnianej „Zapłacie” czy „X-Men 3”, jednocześnie tworząc niszę, w której autor zdaje się być klasą samą dla siebie. To jednak zdecydowanie za mało. Niejakim ubarwieniem zdaje się być etniczny instrument drewniany, który pojawia się w kilku utworach. Ale to tylko błyskotka, która tak po prawdzie zupełnie nie pasuje do nowoczesnej stylistyki muzyki akcji, choć jest usprawiedliwiona fabułą (Egipt). Partytura posiada także swoje dwa przewodnie motywy. Jednym jest wesoła, by nie powiedzieć młodzieżowa przygrywka (Bridges, Rules, Banking), drugim nieco bardziej uciekająca w stronę refleksji melodia (Splash, Coliseum Tour). Obie ledwie przeciętne, wyteleportowujące się szybko z głowy po seansie z płytą. Gdzieś tam pojawiają się jakieś pseudo-arabskie stylizacje, ale i ten zabieg sprawia wrażenie wymuszonego i bezbarwnego.
Wydaje mi się, że na „Jumpera” po prostu szkoda czasu. Lepiej poczekać na kolejne, ścieżki autorstwa Johna Powella, np. przewidziany na ten rok dramat wojenny „Stop-Loss”. Stosowniej (jeżeli już NAPRAWDĘ chcemy słuchać Powella) będzie odświeżyć jego zadziorne, tryskające energią kompozycje do „Bourne’ów”, „Włoskiej roboty”, a w szczególności „Zapłaty”. „Jumper” jest niewiele lepszy – co jest dość smutnym objawieniem – od przeciętnych produkcji spod szyldu Media Ventures/Remote Control, vide męczące, ultra-modernistyczne podejście i „młodzieżowa stylistyka”. Dla młodej generacji słuchaczy pewnie będzie na pierwszy rzut ucha atrakcyjna, ale kryje się za nią pustka. John Powell powinien się teleportować czym prędzej do lepszego projektu i lepszego wykorzystania swego niewątpliwego talentu.
