Płyta wydana przez Sony Classical i zawierająca prawdopodobnie najważniejsze fragmenty muzyczne z serialu prezentuje score kompozytora w hojnym wymiarze, dając słuchaczowi aż 70 minut materiału do odsłuchu. Niestety, muzyka zaprezentowana na albumie nie wykazuje aż takiego poziomu by usatysfakcjonować słuchacza przez wszystkie 1 godzinę i 10 minut jej trwania. Na pewno „Kompania braci” może pochwalić się pięknym, nostalgicznym tematem głównym, zaprezentowanym w pierwszym utworze. Podobnie jak dość bezbarwna partytura Johna Williamsa z „Szeregowca Ryana”, score utrzymany jest w klimacie refleksji i wspomnień (słuchając, w głowie niemal wizualizują się obrazy żołnierzy), z niewielką „domieszką” chóru. Muzyka Kamena jest oczywiście w pełni instrumentalna, chociaż pełna orkiestra symfoniczna występuje z rzadka. Przede wszystkim daje o sobie znać w dwóch długich suitach, niezwykle inspirujących i już bardziej patetycznych w wyrazie. Choć obu słucha się wspaniale to z drugiej strony mamy świadomość ich małej oryginalności. Uważni dostrzegą całe sekwencje zaczerpnięte bezpośrednio z „Robin Hooda”, choć naznaczone znacznie bardziej militarystycznym zacięciem w postaci choćby wtórującego werbla. Co ciekawe, po tak elektryzującym prologu albumu trwającym niespełna 24 minuty (razem z The Mission Begins), zostajemy wrzuceni w wir prawie 50-minutowego underscore’u. Moim skromnym zdaniem Michael Kamen nie czuje się w tej formie zbyt dobrze (choć romantyczne „What Dreams May Come” temu zaprzeczają…). Muzyka ilustracyjna staje się tu bardzo ascetyczna, a pozbawiona w dużej mierze harmonijnej struktury brnie niejako w pustkę. Przeważnie utwory prowadzi pojedynczy instrument (fortepian, obój), są one bardzo ilustracyjne, dodatkowo zaś razi nas pewna przypadkowość w budowie muzycznej albumu (następujące po sobie fragmenty pochodzą bowiem z różnych odcinków). Są też i momenty dłuższe, gdzie tego typu skromny skład pozbawiony dodatkowo jednoznacznego zamysłu przewodniego śmiertelnie nuży. Kamen bardzo sporadycznie korzysta z elektroniki, jest też trochę muzyki atmosferycznej z pewnością odnoszącej się do działań związanych z wyczekiwaniem i obecnością wroga.
„Band of Brothers” zyskało niezwykle przychylne i entuzjastyczne oceny w czasie swojej premiery. Zastanawiam się czy przypadkiem większość recenzentów nie była tak zdumiona elektryzującymi początkowymi 20-minutami, iż potraktowała resztę bardzo długiego wydania jako naturalne dopełnienie całości i przeszła nad nim do porządku dziennego. Owszem, otwierające utwory to kawał inspirującej muzyki filmowej, ale ciąży nad nimi cień „wtórności” cytującej dosłownie poprzednie dokonania Kamena. Z pewnością wiele osób będzie porównywało „Band of Brothers” z „Saving Private Ryan” Williamsa. Oba dzieła, choć przytłoczone refleksją i powolnym underscorem są tak różne jak style obu panów. „Kompania” jest bardziej subtelna, bardziej europejska, z kolei „Szeregowiec” polega na nobliwych partiach na instrumenty dęte, podszytych klasowym, standardowym dziś u Williamsa ponurym brzmieniem. I oba soundtracki w tych kategoriach nie „przyciągają” moim zdaniem słuchacza. Oba mają również bardzo mocne, spektakularne fragmenty, które tak naprawdę jako jedyne zostaną zapamiętane z obu płyt. Otwierające suity nie grzeszą oryginalnością mimo ich przebojowego, patriotycznego charakteru, w tym więc aspekcie należną uwagę powinien zdobyć piękny Main Theme, który szkoda, iż nie pojawia się częściej na albumie ale z pewnością nie oddziałuje tak mocno jak sławne Hymn to the Fallen.
„Band of Brothers” to album nierówności i kontrastów, album eklektyczny, co oczywiście jest uzasadnione epizodyczną rolą serialu. Polecam podobne „ideologicznie” (w sensie budowy i roli muzyki), ale znacznie bardziej satysfakcjonujące „What Dreams May Come”.
